Monstermash Geel Roots De Waai Geel (10-01-2015) reporter & photo credits: Freddie Eastville Sinner (B) Small Time Crooks (NL) Doghouse Sam & his Magnatones (B) The Shooting Stars Western 'n' Rockin' (UK) Moonshine Reunion (B) The Big Six (UK) , The Spunyboys (FR) © Rootsville 2017

10 januari, De Waai te Geel en vandaag is hier verzamelen geblazen voor gans rock ’n roll minded België. Dit event is een organisatie van Rock ’n Roll Outlaw vzw en is dit jaar al aan zijn 14de editie toe. Binnen in de Waai is er ruimte voor een heuse vintage & retro markt met ‘Free Barber’ snit. Het programma zag er al veel belovend uit en nu dit nog waarmaken. Dit CC is vandaag getransformeerd in een echte ‘bandstand’ en om 5.00PM is het de eer aan ‘Eastville Sinner’ om deze editie op gang te schieten.

‘Eastville Sinner’ is nieuw in het rootswereldje maar daarom niet minder ambitieus want de vier bandleden van deze groep zijn alles behalve nieuwelingen. Alle 4 hebben ze reeds ruim hun sporen verdient en de broertje Hontelé komen we op de bluespodia ook met regelmaat tegen wanneer Howlin’ Bill op de affiche prijkt. Naast Jimmy (guitar & vocals) en Ken (drums) bestaat deze formatie ook uit Bas Vastaen (double bass) en wordt dit alles gedirigeerd door Chris Wouters (rhythm guitar & vocals).

Van bij de aanvang zit het uitermate goed bij deze ‘Eastville Sinner’. Uitstekende sound en dan hebben we het niet alleen over de kwaliteiten van de bandleden maar ook de mensen van licht en geluid mogen hier al onmiddellijk een pluim op hun hoed steken. Met zuivere Americana gespeend met de nodige outlaw-country en rockabilly lijkt het of deze sinners zijn doorwinterde muzikanten, wat ze eigenlijk ook wel zijn alleen de formatie is nieuw. Nummers als ‘Midnight Shift’ en ‘I Don’t Care’ van Buck Owens zijn op hun lijf geschreven en worden hier smetteloos op ons losgelaten. Het lijkt wel of we hier met een hoofdtelefoon rondlopen zo ‘crystal clear’ kan je de teksten volgen van Chris. Voor Bas is het nog maar het 2de optreden bij deze ‘Eastville Sinner’ maar dat hoor je hoegenaamd niet. ‘Lonesome Whistle’, ‘Seven Nights’ en ‘Graveyard Shift’ het lijkt wel of het allemaal van zelve gaat bij dit viertal.

Als opener kan dit al tellen want Jimmy, Chris, Ken en Bas waren gewoonweg op geen enkel foutje te betrappen en dat doet ons hoopvol vooruit kijken naar de rest van het programma. Heren programmators waar ook er nog een gaatje moet worden opgevuld dit is het… en Marc van BODS te Hamme heeft dit al door want daar staan ze op vrijdag 01 augustus reeds op het podium. Nice like that!!!

Tweede op de affiche zijn ‘Small Time Crooks’ uit Staphorst en voor diegene die dit niet kennen …het ligt in Nederland. Ready as we can be maken we ons op voor Zwalfred Hollsteiner aka The Reverend op zijn staande en afgeleefde bas, Schorsch Heimlich ook ‘Furry Schorsch’ op gitaar, banjo en alles wat snaren heeft, Karl Not Marx die graag wordt aangesproken als ‘Not The Don’ op het ‘washboard’ en alles wat lawaai maakt en Dr.Heinz Doofenschmirtz, een Herr Doktor met een gebroken hart.

Dit zooitje ongeregeld (en ik denk wel dat we ze zo mogen noemen) zag ik in augustus nog aan het werk op Aarschot rockt en daar werd de tent bijna afgebroken want deze ‘skiffle band’ is juist dat ietsje anders waar je een feestje kan mee bouwen. Alles wat Americana kan voorstellen zit verweven in hun optreden en alleen onder hun viertjes  kunnen ze bij de ‘biersteker’ van dienst een lach op het gezicht toveren. Vast ingrediënt is ook een fles ‘Jack’ en zo starten ze een beetje met hun lijflied ‘Never Argue With Your Barber’ en zijn we vertrokken voor een amusante set vol met ‘bluegrass’ en ruige humor. De interactie met het publiek is niet zoals ik ze laats heb mogen beleven maar dit ligt zeker niet aan de ‘Small Time Crooks’, ja strollen gaat niet op hun muziek maar je moet het gewoon beleven. Sterk vindt ik steeds weer hun versie van Ramses Shaffy zij hit ‘Laat Me’ maar tegen de klok van 7.00PM werd het ‘oprotten’ geblazen om maar eens met hun eigenste humor te eindigen en voor ons rest er nu 2 shots and a bottle of beer! Voor mij was dit dik OK!

Er gaat geen week voorbij of ergens waar ook prijken Doghouse Sam and His Magnatones op de affiche en dit hebben Doghouse Sam, Krankie Gomez en Jack ‘o Roonie louter en alleen aan hun eigen verdienste te danken. Na hun steengoed debuutalbum ‘Buddha Blue’ uit 2012 verstomden ze vriend en vijand in 2014 met een nog betere opvolger met name ‘Knock Knock’. Nog steeds zijn zij hun CD-promotie tour aan het afwerken en er lijkt maar geen einde aan te komen, van succes gesproken.

Uiteraard veel werk uit ‘Knock Knock’  zoals opener ‘Scratch A Lie’ en ‘You Snooze You Loose’ en wat hiervoor nog niet was gelukt kreeeg Doghouse Sam wel voor elkaar en de aanwezigen begonnen eindelijk richting podium op te schuiven en zo kon er ook eindelijk worden gedanst. Veelzijdig al hij is kan Wouter aka Doghouse Sam moeiteloos van gitaar veranderen en ook de smoelschuif kent geen geheim voor hem. Met een instrumentaal stukje dat de menigte best kan smaken is het tijd voor zowel Frankie als Jack om even in de ‘spotlights’ te komen en hun kunnen te laten horen en zeker de drumsolo kan op veel appreciatie rekenen.

Net als je denkt dat je de setlist na enkele optreden al kent komen de heren aandraven met eentje van Bo Diddley en door deze ‘My White Horse’ werd ik dan even verplicht op het genieten achter wegen te laten om te luisteren. ‘Get Ready’ voor some rock ’n roll want Doghouse Sam & His Magnatones zijn het vast en zeker! Vandaag wel geen sigarenkist!

The Shooting Stars waren voor de eerste maal hier in België in deze hoedanigheid te zien op een podium. Hun slogan ‘Good Time Western ’n Rockin’ Music zouden ze hier nu eens efkes gaan waarmaken. Opgericht in 2013 is het een primeur voor de mensen van ‘Rock ’n Roll Outlaw’ om ze hier naar Geel te krijgen. Ouwe rotten in het vak die al in zoveel bands ‘acte de présence’ gaven zoals bij The Stargazers, The Spacecadets, The Johnson Family, Jack Rabit Slim, The Tenessee Rhythm Riders mogen we er prat op gaan dat dit een ‘showke’ zal worden om duimen en vingers van af te likken.
In deze ‘Shooting Stars’ zit ook drummer Ricky Lee Brawn maar wordt de show toch hoofdzakelijk gestolen door Helen Ingham (five string mandoline & vocals) en Steve Pulford (ryhtm gitaar & vocals). Ze worden verder nog ondersteund door Wayne Harrison (double bass) en Darren Lince (guitar). Alles zit bij hen in het pakket van country over swing tot hip shakin’ rockabilly. Nummers als ‘Shoulda Moved’, ‘The Devils in My Pocket’ tot de zeer knappe ‘’Connies Polka’ met Ricky Lee Brawn op de percussie we konden het hier allemaal best waarderen.

Zeer sterke set en een blijvende positieve indruk was het resultaat van dit eerste optreden op onze bodem en nu maar hopen dat er nog vele zullen volgen zodat we zeker hun  ‘Watchtower Blues’ nog ‘many times’ kunnen horen want …all the gals were strollin’…hell yeah!

Van de Britten van  The Shooting Stars terug naar onze eigenste rots in de branding met name Clark Kenis die we op de Rootsnight in Turnhout nog met zijn Sugaree aan het werk zagen maar nu met zijn ‘Moonshine Reunion’ hier het dak van ‘De Waai’ mocht afhalen. Samen met zijn bro’s Jorge Fortunato (steel & rthyhm guitar), Wan De Brabander (guitar) en Joris Govers (drums) zouden ze hier alle meiden eens overuren doen maken met het dansen van de stroll.

Als reporter ben ik er enkele jaartjes tussen uit geweest maar was dit een blij weerzien. ‘Weary Blues’, ‘I’m On Fire’ en ‘Feelin’ Blue’ waren allemaal verwarmend om terug te horen en ook de volle zaal waren er tuk op en de mensen achter de tap zouden het ook wel geweten hebben want deze Monstermash was nu volledig onder stoom aan het komen. Op de vraag of iemand Johny Cash kenden werd volmondig geantwoord met als gevolg een spetterende ‘Cry Cry Cry’. Iedereen uit de bol en nog voor de double bass van Clark neer kwam te liggen werden ze massaal terug geroep voor een bisser en geen kat van de organisatie die daar tussen durfde komen…1 woord SUPER want dit was letterlijk ‘Playing with Fire’ om alles in het honderd te doen lopen want niemand wilde dat hier een einde aan kwam.

Vijf bands waren reeds op het podium geweest en nog geen enkele minuut was er een dipje geweest en nu moesten de twee headliners nog komen. Het moet voor de mensen van Rock ’n Roll Outlaw een huzarenstukje geweest zijn om deze wervelende ‘Big Six’ nog eens tot in België te kunnen halen…en ja het is hen gelukt. Met uitzondering van Mike Sanchez zou de ganse band hier op de bandstand verschijnen en eerlijk we hebben Mike niet gemist want zo kon iedereen een beetje in de spotlights komen.

Met Ricky Lee Brawn terug aan de ‘batterie’ konden Pat Reyford en de rest van dit denderend combo en opener ‘Lets Hang Out Tonight’ werd vanaf nu een statement. Swingende rock ’n roll werd de ‘key’ voor deze wervelende show. Lekker swingende doo-wop en na 5 uitzonderlijke voorgaande acts konden we ook hiervan niet genoeg krijgen en met uitstapjes naar het Latin gedeelte met ‘Sombrero’ dwaalde ik als ‘oudje’ een beetje af naar onze eigenste Les Chakachas met hun ‘Jungle Fever’ en toen de heren de evergreen ‘Blue Moon’ in een ska arrangement staken ging ook ik uit de bol.

In de volle zaal werden ook Crystal en haar Runnin’ Wild opgemerkt en zij hadden in Geel een tussenstop gemaakt en dit zouden de rock ’n rollers hier geweten hebben. Eerst maakte Patrick Ouchêne zijn opwachting en toen was het de beurt aan Crystal. Deze ‘vintage girl’ is een beetje ruiger geworden in haar performance en dat is meer dan positief en horen we ook in ‘She Walk Right In’. Ook Johnny Trash mocht mee op de bühne en samen met Pat Reyford werd dit de aanzet voor een ska versie van de doo-wopper bij uitstek van The Crew Cuts en een uiteraard viel deze sh-boom in de smaak.
Nummers als ‘Tiger Feet’ deden zelf de MUD rockers vergeten maar met ‘All Night Long’ moesten we helaas afscheid nemen van dit wervelende combo maar ‘wijllie’ blij dat we dit hebben kunnen meemaken.

Het is al bijna 01.00 AM als de Franse rockabilly sensatie hun opwachting maken. Rémi, Guillaume en Eddie vormden in 2006 The Spunyboys en al komt dit trio uit Frankrijk toch is hun thuisbasis Rijsel nu niet het einde van de wereld. Nummers als ‘Trouble In Town’, ‘Gone Missing’ en ‘Glad To Be Home’ verdwijnen op de achtergrond door de enorm energieke show die Rémie met zijn Rockabilly double bass steeds weer ten beste geeft.  Hun laatste album ‘Rockabilly Legacy’ doet het meer dan behoorlijk en uiteraard scoren de songs als ‘How Long Can You Feel’ en ‘Honey Hides The Bottle’ hier ook op de editie van de Monstermash maar aan ieder sprookje komt een einde en dus ook aan deze 14de editie van dit event en de uitwijking naar de werft te Geel mag ook als positief worden beschouw incluis de vintage market.

‘Sjapoo’ ook voor de mensen van licht en geluid en een schoolvoorbeeld hoe het zou moeten klinken…tumb up for all of you en till next year, till edition 15. SUPERBE !!!